_{Bleaz leek het goed op te pakken ondanks het gegrom van Eevy. Ze had het niet persoonlijk op gevat. Veel maakte Eevy haar dat ook niet uit. Het was dan immers haar probleem. Ook al was dat de koppige kant van Eevy die weer op speelde. Ze richtte zich weer op Bleaz en vroeg naar haar doel om rond te reizen, waarbij ze licht glimlachte. Zo ontdekte ze ook de glimlach die rondom de lippen van Bleaz verscheen. ''Bij ons noemen we het 'Leyndarmál' maar nee, mijn rede is simpel. In het vorige gebied kwamen te veel zwakke wolven naar mijn zin. Hier kan je het nog smoren vanuit de kiem.'' legde de teef uit. Eevy knikte kort begrijpelijk. "Ja soms zijn die poedels om te stikken," zei ze en moest terug denken aan de tijd dat ze nog volop poedels neerhaalden. Nu was ze er een beetje mee gestopt, aangezien ze een ander doel in haar leven had gekregen, maar dat wou niet zeggen dat ze ze mooi rond liet lopen. Nee. Als ze het waagde om te dicht bij haar in de buurt te komen, waren ze zo een kopje kleiner. Eevy was er nu alleen niet meer helemaal volop mee bezig, zoals ze eerst had gedaan. Ze liet haar blik eens over Bleaz heen glijden. Ze leek wel wat op haar. Vond Eevy. Ze grijnsde licht bij die gedachtes, waarna ze haar aandacht weer richtte op Bleaz die nog niet was uit gesproken. Eevy bracht de respect op om naar haar te luisteren. ''Queen, als het je uitkomt, kan je dan die kiem smoren als je weer doorreist? Enkel een optie, heb je geen behoefte eraan is mijn suggestie enkel een Leyndarmál tussen jou en mij.'' stelde Bleaz voor. Eevy's blik werd even kort kil, waarna een grijns sierde rond haar lippen. "It would be my pleasure," sprak ze grijnzend. Ze boog haar massieve kop naar haar prooi toe en liet haar tanden zinken in het vlees. Ze scheurde de taaie huid van de voorpoot af en begon er gulzig aan te kluiven. Ze liet haar gedachtes over het voorstel van Bleaz gaan. Eevy wist niet goed wat ze ervan zou moeten. Ze hield van vermoorden en andere in ellende zien, aangezien zijzelf zich er dan beter op voelde. Misschien moest ze het ook maar gewoon doen. Ze wist zeker dat ze zich dan beter ging voelen. Aangezien ze de laatste tijd nogal down was door het feit dat ze alles en iedereen had achter gelaten voor haar eigen doel in het leven. "Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, Bleaz," sprak Eevy uiteindelijk toen ze haar stuk vlees had doorgeslikt en er alleen nog maar boten lagen. Haar buik zat vol en haar honger was gestild. Ze stond op en likte haar lippen af. Ze ging op een afstandje van het karkas liggen. Ze keek er naar. Er zat nog genoeg vlees aan. Ze liet het Bleaz verder op eten als ze wou, anders liet ze het liggen. Ze zou geen moeite doen om het te verbergen. Ook al vond ze dat iedereen voor zichzelf moest zorgen. Ook al begroef ze het, kon ze niet voorkomen dat andere dieren het vonden en het opaten. Ze had de moed op dat gebied opgegeven. Misschien nog wel op meerdere gebieden, maar was ze te koppig om dat te laten realiseren. Ze richtte haar aandacht op Bleaz. Een korte stilte was blijven hangen en lag licht op haar maag. Het was niet dat ze per se de stilte wou doorbreken. Haar gezonde nieuwsgierigheid nam ook toe. "Dus je loopt verder niet hier met een doel rond?" vroeg ze aan Bleaz en legde haar kop vervolgens op haar voorpoten.}

_{Eevy liet kort haar gedachtes weg varen bij het doel dat ze moest volbrengen, maar richtte haar aandacht al snel weer op Bleaz en vroeg haar of ze met nog een verder doel hier was. Ze ging daar niet vanuit en haar voorgevoel was juist: ''Nee Queen, niet bepaalt. Enkel wat flarden van dingen die nog gedaan moeten worden.'' Eevy knikte kort. Ze begreep hoe en wat Bleaz bedoelde. Zo had zijzelf ook voor een lange tijd geleefd, totdat er drastische dingen waren verandert en ze een paar dingen op hun plaats moest zetten. Ze hief haar kop en volgde een vogel die dapper over vloog ondanks het feit dat er twee wolven lagen te uitbuiken bij hun prooi. Bleaz was naast haar komen liggen en sloeg nu haar poten over elkaar. Kort liet Eevy haar blik op haar hangen, maar al snel eindigde haar blik weer bij de omgeving waar ze zich bevonden. Niet dat dat nou iets bijzonders was, maar het was wel iets om voor uit te kijken. Gevaar kon immers altijd tevoorschijn komen. ''Ik begrijp dat jou doel geheim is, maar meestal is een doel iets waar je naar toe moet leven. Wat ben jij van plan in de tussen tijd?'' sprak Bleaz. Eevy keek weer naar Bleaz, maar richtte haar blik al snel weer naar voren. Misschien kon ze het Bleaz ook wel vertellen. Bleaz leek haar niet zo'n wolf te zijn die zo laag zonk om anderen zwart te maken met persoonlijke dingen die gevoelig lagen. Dat was gewoon erg laag. Ze keek Bleaz kort aan, maar besloot het uiteindelijk toch te vertellen. "Ik ben op zoek naar mijn vader. Dus het is een zoektocht, daar ben je altijd mee bezig," legde Eevy kort uit en glimlachte lichtjes naar Bleaz. Ze kon het maar beter voor zichzelf houden en niet met anderen erover gaan praten, wou ze Eevy te vriend houden. Echter dacht Eevy dat Bleaz dat wel begreep. Ze keek kort weg, waarna ze weer naar Bleaz keek. Misschien moest ze haar ook maar gewoon maar het hele verhaal vertellen. Eevy zuchtte licht, waarna ze toch besloot om het te zeggen. "Mijn vader heeft me getraind om mijn moeder te vermoorden. Ik heb mijn moeder vermoord, maar heb mijn vader naar dat gevecht niet meer gezien. Ik haat mijn vader, maar ondanks dat wil ik hem toch weer zien. Het is één van de weinige familie die ik nog over heb. Daarbij komt kijken dat ik nog niet weet hoe hem nu af gaat. Het is nog maar de vraag of hij leeft. Toch denk ik ergens dat hij nog leeft. Hij is immers een pure doorzetter en doordrijver; hij geeft niet snel op." Er was weinig emotie verwikkeld in haar woorden, maar toch kon je merken dat ze het er moeilijk mee had. Ze had haar blik dan ook van Bleaz af geworpen.}

_{Ze kon nog maar half geloven dat ze haar doel echt had verteld tegen Bleaz. Zo goed kende Eevy haar niet. Ze had haar doel niet eens verteld aan Ren of Owyn. Ze was zonder nog maar iets te zeggen gewoon weg gegaan, terwijl ze zo dichtbij haar stonden. Misschien was het daarom juist wel waarom ze niks tegen hen had gezegd. Dat ze hen niet pijn wou doen. Ze besefte niet half wat ze had gedaan en wou er zeker ook niet over na denken. Bleaz mocht de waarheid nemen, maar Eevy besefte niet dat ze door Bleaz de waarheid te vertellen, haar dichterbij zich bracht. Terwijl dat juist iets was waar ze al die tijd bang voor was geweest en juist wou voorkomen. Eevy bleef kort in die gedachtes hangen, totdat ze onderbroken werd door Bleaz. Die naar haar woorden had geluisterd. Eevy had daar respect voor en vond het fijn dat iemand naar haar wou luisteren. ‘Ik begrijp het, het is iets wat je blijft achtervolgen.’ reageerde Bleaz op Eevy haar woorden. Eevy knikte kort. Het verleden, en vooral dat stuk, bleef haar maar achtervolgen. Ze had een zwak voor puppy's gekregen, kon niet meer normaal tegen ouderen wolven aankijken en kon er niet tegen als ze familie bij elkaar zag.‘Als je hem zo beschrijft deel ik de gedachten dat hij nog leeft.’ ging Bleaz mee in Eevy haar gedachtes. Een lichte glimlach sierde rond de lippen van Eevy. Ze was blij dat Bleaz er net zo over dacht. Zijzelf hoopte ook dat hij nog levende was. Anders was de zoektocht voor niks geweest en had ze voor niks alles achtergelaten. Ze dacht er net zo als Bleaz over en had dan zeker haar twijfels er niet bij of hij nog leefde of niet. ‘Het gene waar ik nu vooral mee bezig ben is de echte wolven zoeken, ze leren kennen en hun krachten uittesten. Wie weet lukt het me vroeg of laat om ze samen te brengen.’ Door die woorden werd het onderwerp verandert en begon een grijns rond de lippen van Eevy te sieren. Ze grinnikte kort. "A splendid idea," sprak Eevy op een geamuseerde toon. Zijzelf had hier en daar ook wel wat ideeën voor een roedel of iets in die richting, wat versterking zou immers altijd handig zijn. Eevy richtte kort haar hoofd naar de hemel en zag dat de zon al bijna onder ging. Ze stond op en richtte haar blik weer op Bleaz. "Ik ga weer verder met zoeken," legde ze uit en keek kort naar het karkas. "Jij mag het verder hebben, als je wil." Ze draaide zich om en zette een paar stappen. "Tot het lot ons weer samen brengt," sprak ze zonder om te kijken en verdween toen de duisternis in van de aankomende nacht.}