_{Met trage passen liep Eevy de laatste meters af richting het grote meer. Bij het meer aangekomen keek Eevy kort omhoog. De duisternis had de dag overgenomen en enkele lichtpuntjes vochten erdoorheen. De nacht met zijn sterren. De maan was nergens te vinden. Vergeten in de nacht. Eevy gaf er geen aandacht aan en richtte haar blik weer op het meer. In het meer weerkaatste dezelfde sterren. Zonder genade dronk Eevy van het water en liet de weerkaatsing gevaarlijk wiebelen in het water. Het water was koel en zorgde ervoor dat het schurende gevoel in haar keel weg ging. Gulzig dronk ze van het water, totdat ze er genoeg van had. Ze hief haar kop weer en likte haar lippen af. Ze liet haar kont rustig neer vallen op de zachte grond bij het water. Ze keek eens naar zichzelf in het water. Haar ogen keken haar emotieloos aan. Precies zoals ze het wou. Haar gevoelens en interesse in anderen was ver weg opgesloten in een kist. Ze had wolven té dichtbij laten komen. Dat was een vergissing , een domme fout. Nu ze op haar zoektocht was deed het alleen maar pijn. Ze wou die pijn en dat verlies niet nogmaals voelen. Ze had het al zo vaak gevoeld, maar het moest zo vaak gebeuren om haar te laten realiseren dat ze geen wolven dichtbij moest laten komen. Het veroorzaakte alleen maar ellende en verdriet. Ze wou geen zwakte hebben. Ze wou stevig in haar schoenen staan. Ze kon prima voor zichzelf zorgen. Diep, heel diep van binnen, waar zijzelf niet bij kon, wist ze dat dit fout was. Dat lege gevoel was er nog steeds en werd groter bij elke herinnering die te binnen schoot bij de wolven die dichtbij haar stonden, maar ze wou de zoektocht naar hém niet opgeven. Ze was daar té nieuwsgierig voor en té koppig om het op te geven. Dus liet ze al die herinneringen verdwijnen in de kist samen met haar gevoelens. En wou je die kist openen dan moest je verdomt veel moeite doen.
Na een tijdje gestaard te hebben in haar eigen ogen, begonnen haar ogen te prikkelen. Ze knipperde met haar ogen en wende haar blik van haar spiegelbeeld af. Haar oren flikkerde toen ze poten dichterbij hoorden komen. Ze vergat om te ruiken wie het was en draaide zich meteen om. Dat was een fout, want toen ze zag wie daar stond, begon de kist gevaarlijk te rammelen. Haar ogen verwijdde zich en ook al deed ze nog haar best, het was gewoon té onverwachts en zo sprongen de tranen spontaan in haar ogen. "Owyn..
" sprak ze zacht uit. Ze verdoemde zichzelf. Ze wou geen wolven meer dichtbij haar hebben, maar de drang naar hem was gewoon te groot.}

<sub>Tranen brandde in haar ogen, terwijl ze naar de wolf keek de uit de duisternis was verschenen. Owyn. Haar broer en een wolf die vroeger gevaarlijk dichtbij haar stond. Ze liet haar met betraande ogen over hem heen glijden. Ze nam elk klein detail in haar op, terwijl hij dichterbij haar kwam. Ze herinnerde alle details van hem. Owyn kwam dichterbij en drukte uiteindelijk zijn snuit tegen haar aan. Opnieuw begon de kist gevaarlijk te rammelen en zo lieten ook de eerste tranen los. Het gevoel dat Owyn met zich mee bracht was nog te overweldigend, waardoor Eevy niks kon doen. In alle stilte maakte de eerste traan zich los van Eevy haar snuit en belandde op de vacht van haar broer. "Tis goed, ik ben er." sprak de grote gespierde reu met een troostende stem. Een combinatie die nauwelijks voorkwam en waar waarschijnlijk alleen Eevy van wist dat die bestond. De woorden drongen tot haar door en toen pas besefte ze wat er aan de hand was. Owyn was bij haar. Hij stond weer dichtbij haar. Té dichtbij. Eevy moest hem nog dingen vertellen. Dit voelde aan als verraad als ze zo door ging. Ze stapte naar achter, maakte zich zo los van Owyn. Haar kop hing naar beneden en haar ogen sloegen neer op de grond. Je zag aan haar houding dat ze iets moest vertellen. Eevy wist niet hoe haar broer hier over zou denken. Ze zuchtte kort. Ze was in een lichtte twee strijd met zichzelf. Aan de ene kant wou ze het niet aan Owyn vertellen. Ze wou hem niet weer verliezen, maar aan de andere kant wou ze hem niet bij haar zijde hebben. Zodat ze hem niet meer kon verliezen. De vraag zou toch vroeg of laat aankomen. "Het is niet goed," sprak Eevy bars. Haar uitdrukking op haar snuit was totaal verandert. De eerst verdrietige, overdonderde en gebroken uitdrukking had plaats gemaakt voor een harde, kille en emotieloze uitdrukking. Een combinatie die waarschijnlijk Owyn ook nog nooit had gezien. Zo was ze de laatste tijd. Zodat ze geen anderen meer dichtbij haar liet komen. Ze was nou eenmaal koppig naar haar besluit en oplossing. Ze wou geen pijn en zwakte meer hebben. Dus anderen niet meer dichtbij haar liet komen, was de beste oplossing. Misschien zat ze er helemaal naast, maar ze was te koppig om daar over na te denken. "Owyn, ik moet je wat zeggen," haar stem klonk net zo kil als de uitdrukking op haar snuit. Ze liet dan de zenuwachtigheid en de wanhoop ook niet blijken. Nee, die waren weer diep weg gestopt. Het dreigde even mis te gaan toen Owyn plots was verschenen, maar nu had ze alles weer in de hand.

OOC; Drama for life!</sub>