<sub>Met een afwezige blik in haar grijs-blauwe ogen, baande de zilver/witte wolvin zich een weg door het knie hoge gras. Een zacht briesje stak op en speelde kort met haar wilde vacht. Ze was niet echt iemand die veel aandacht aan haar uiterlijk spendeerde. Het enige waar ze moeite voor deed was er voor zorgen dat haar zijdezachte 'veel' te lange vacht van de klitten vrij bleef. Verder deed ze er niks mee, het stond maar hoe het wou en een beetje vuil deerde haar niet. Toch slaagde ze erin om er als een gevallen engel uit te blijven zien. In de verte stond een hengst te briesen om duidelijk te maken dat hij haar aanwezigheid niet tolereerde in de buurt van zijn kudde. Uit haar gedachten gang gehaald door de verwittiging, bleef ze staan. De nerveuze paarden hielden haar nog steeds scherp in de gaten. Ze had niet geweten dat buiten bizons en elanden er ook wilde paarden in dit gebied rondtrokken. Een hele tijd stond ze rustig de kudde gade te slaan. Veulens die vroeger in de lente geboren waren stonden niet langer meer dicht bij hun moeder, maar speelden wat onder elkaar. Ondanks de lichtte honger die in haar maag ontstond, voelde ze niet bepaald de drang om op de paarden te jagen. Ze waren best smakelijk, maar veel sneller en minder lomp als elanden of bizons. Ze had een lange reis achter de rug, ze had geen zin om haar laatste krachten aan een veel te lange achtervolging kwijt te raken. Plots begon de hengst te hinniken, het klonk schril in haar oren. De merries en de veulens gingen er snel vandoor, stof stoof op en duidde de richting aan waarin ze gevlucht waren. Licht fronste ze, en keek ze rond. Opzoek naar de reden waarvoor ze gevlucht waren. Maar ze kon niets ontdekken. Haar reukzin stelde zich scherp en inhaleerde elk verdacht geurtje. Die van een wolf was het sterkst. Dat had ze dus doen vluchten, ze dachten vast dat het om een valstrik ging. En dat zij hier allen zat om ze af te leiden. Ondanks dat de wolven geur sterk aanwezig was, kon ze de eigenaar van de geur nog steeds niet ontdekken tussen de grassen. Langzaam stond ze op, waarna haar oren zich verdacht oprichtte.

~Flut, ik moet er nog aan wennen :$</sub>