De honger was wat haar voortdreef, dat knagende gevoel dat je kreeg als je een paar dagen geen goede maaltijd had kunnen vangen en niets anders dan wat bessen naar binnen kon krijgen, bessen die nog niet waren opgegeten door de beren in de herfstperiode of door andere wolven die ook geen goede jacht hadden gehad. Freia begon licht radeloos te worden. Ze wist dat ze geen partij was voor de grotere dieren die nu in kuddes samen door de bossen rondliepen, op zoek naar voedsel tussen de sneeuw. Maar de kleinere dieren hielden zich verstopt en die had ze ook niet kunnen vangen. Enkele dagen was ze nu al aan het ronddwalen voordat ze in dit bos terecht kwam, een bos waar niet langer de geur van mensen te ruiken was. Het was zowel een zegen als een vloek. Nu hoefde ze niet langer op te letten of er jagers in de buurt waren, dezelfde jagers die haar ouders enkele maanden geleden hadden doodgeschoten, maar aan de andere kant zou ze nu ook niets kunnen stelen uit de bakken die ze vaak buiten hadden staan. Haar pootafdrukken achterlatend in de zachte sneeuw stapte Freia langzaam verder totdat ze haar geluk zou krijgen. Misschien was het wel een karkas, die snuif die ze net binnen kreeg leek verdacht veel op een dier dat niet lang geleden was gedood. Haar tred werd sneller, de honger in haar lichaam wilde haar het reukspoor achterna. Na enkele minuten stond ze stil. Daar lag haar hoop op een volle buik, het dier leek zelfs nog warm te zijn en er was niemand in de buurt. Zou het dan echt zo gemakkelijk kunnen zijn? Nog een keer snoof ze in de lucht naar andere roofdieren, spitste haar oren om het minieme geluid op te kunnen vangen, maar het leek stil te zijn. Zonder nu verder af te wachten, rende Freia op de karkas af en begon het vlees van het dier te scheuren en naar binnen te schrokken. Als er een ding was dat ze had geleerd in haar tijd alleen was dat je altijd zo snel mogelijk moest eten, want als jij het had geroken dan waren er zeker anderen in de buurt die het ook hadden geroken en die konden het van je afpakken voordat je voldoende in je maag had om een keer goed te kunnen slapen.

_{Ze keek eens om zich heen. Het was een uitgelopen vlakte met weinig bomen. Ze zuchtte. Hoe kwam ze hier ooit terecht? Zelf zat ze liever tussen de bomen waar ze nauwelijks opviel met haar bruine vacht. Haar bruine vacht lag altijd netjes. Dit doordat het kleine haren bevatte, wat moeilijk uit model te halen was. Daardoor kreeg ze ook een elegante uitstraling. Haar lange poten en slanke bouw versterkte die uitstraling alleen nog maar meer, maar het was niet zo dat ze hier niet onzichtbaar kon worden daardoor. Hier kon ze zich ook wel onzichtbaar maken, maar aangezien niemand in de buurt was had dat ook geen zin. De moeite zou voor niks zijn. Ze keek eens naar een kudde elanden die haar wantrouwend aan keken. Sommigen werden wat onrustig, maar weg rennen deden ze nog niet. Als Shia een verkeerde beweging zou maken zouden ze weg rennen. Haar maag kromp kort samen bij de gedachte van het vlees dat aan zo'n eland hing. Shia zuchtte, misschien moest ze toch maar er één neer gaan halen. Maar eten op deze vlakte voelde verkeerd aan. Dan stelde ze zich zwak op. Nee, ze moest ergens eten waar ze dekking had. Ze liet kort haar blik over het gebied rondom de elanden glijden. Al snel zag ze de grens van een bos daar dichtbij. Perfect. Daar kon ze gerust haar prooi op eten en was ze eindelijk uit dit verdoemde gebied. Shia maakte zich laag en was meteen niet meer te zien dankzij het kniehoge gras. De elanden leken het te merken en werden nog onrustiger, maar bleven staan. Je zag ze wanhopig zoeken naar haar, maar zonder dat hun het wisten kwam Shia dichterbij. Ze kronkelde als een slang door het donkere gras. Op een klein afstandje bleef ze liggen en zocht ze haar prooi zorgvuldig uit. Het moest een zwak dier zijn, aangezien ze niet te veel moeite er aan over wou houden, maar er moest ook genoeg vlees aanzitten. Na een tijdje te kijken vond ze haar prooi. Een magere, oude eland. Als Shia het vandaag niet zou doden, zou het diezelfde dag misschien nog dood gaan aan ouderdom. Er zat genoeg vlees aan. Perfect. Shia kroop ongezien dichterbij en de wind stond haar kant op. Die domme beesten zouden haar niet kunnen ruiken, zien of horen, aangezien ze ook nog geluidloos was. Toen ze dicht genoeg bij haar prooi was, sprong ze erop en boorde haar nagels direct in de taaie huid van de eland. De anderen rende weg en lieten de oude eland aan haar lot over. Shia reek uit naar de hals van de eland en boorde haar tanden erin. Voordat de eland kon beginnen met krijsen, had Shia de slagader door gebeten en viel de eland neer. Shia likte haar lippen af en slikte het bloed in haar bek door. Ze greep de eland bij haar nek en sleurde het mee het bos in. Eenmaal in het bos liet ze de eland los. Ze merkte dat ze licht hijgde. Die eland was ook zwaarder geweest dan ze had gedacht. Ze snoof kort de lucht. Niemand in de buurt. Perfect. Haar oren meenden water te horen. Ze keek nog even kort naar de prooi, waarna ze zich wende tot het water. Al snel kwam ze bij een beekje aan. Gulzig dronk ze van het heldere water. Het zorgde voor een verzachtend gevoel in haar keel. Ze hief haar kop weer en richtte zich naar de weg terug, maar toen trok de geur van een teef haar neus binnen. Het kwam uit de buurt van haar prooi vandaan. Het zou toch niet? Shia liep in een klein drafje terug. Al snel bleek haar vermoedde waar te zijn. Daar zat de teef van háár prooi te eten. Shia keek de wolvin kalm en kil aan. Haar uitdrukking was nietszeggend. Ze liep wat dichterbij en bleef voor de wolvin staan. Haar houding was elegant en kalm, ook al deed ze dat niet expres. De kalmte hing altijd rondom haar en de elegantie was een uitstraling die ze had door haar uiterlijk. "Het is zwak om van een andermans prooi te eten," sprak Shia kil uit.}