<sub>Eevy had al bijna het hele gebied door gereisd en was nu afgedaald van de stille vulkaan. De vulkaan bracht herinneringen met zich mee die Eevy liever wou vergeten. Ze had het niet zo met haar verleden. Normaal kon ze er nog wel een woord over kwijt gaan, maar nu kon je er maar beter niet naar vragen of haar er helpen aan herinneren. Haar verleden was nog duisterder dan zijzelf was. Die ene wolf had een zwart gat in haar achter gelaten. Het maakte haar hard en liet haar nog minder genade tonen naar onbekende. Emotie's hadden geen kans meer bij haar. Alles was opgepropt en opgesloten in kist. De sleutels waren niet te vinden en zo bleef de kist dicht. Voor haarzelf en voor anderen. Niemand zou ooit nog zo dichtbij haar komen om die kist te openen. Ze had haar lesje wel geleerd. Maar spijt had ze er zeker niet van. Nee die wolf was iemand voor haar geweest zoals nog nooit iemand voor haar was geweest. Eerder had ze nooit gedacht dat ze weer weg zou trekken van die wolf, maar toch had ze het weer gedaan. Net zoals de eerste keer. De eerste keer was simpel weg omdat ze koppig en onzeker was. Maar de tweede keer was om een totaal andere reden. Ja, maar die reden was bij haar gevoelens in de kist opgesloten. Niemand zou er naar vragen en niemand zou het te weten komen. Aangezien ze niemand meer wou verliezen en niemand meer dichtbij haar liet komen, liep ze haar zoektocht verder alleen af. Koppig was ze zeker, maar erg vond ze het niet. Ze deed wat ze wou doen. Zoals altijd. Ook al dacht ze soms niet te veel na bij de beslissingen die ze nam. Zo wist ze ook niet dat ze zelf heel dom was geweest om weg te gaan bij de wolf waar ze het meest om gaf. Of om had gegeven. Ze wist niet hoe het nu lag, aangezien ze er niet meer over nadacht en de gevoelens opgesloten waren in die kist.

Ze zuchtte. Dwong haarzelf uit de gedachtestroom en liet haarzelf richtte op een andere stroom. Namelijk die van de beek waar ze terecht was gekomen. Ze kwam langzaam tot een halt en liet haar oren even kort rond flikkeren om enige geluiden op te vangen. Niks. Haar neus deed ook zijn werk, maar ook daar rook ze niks. Ze stapte tevoorschijn en liep langzaam richting het beekje, waar ze haarzelf voor neer plantte. Ze boog langzaam naar het water toe en begon het te drinken. Na een paar slokken had ze er al genoeg van. Bleh, lauw water. Ze schudde kort haar kop, waarna ze weer op stond. Plots draaide de wind en kwamen de geuren haar kant op. Een geur zo aandoenlijk en lokkelijk kwam haar neus binnen. Haar ogen wijdde zich. De kist met gevoelens begon gevaarlijk te rammelen, maar Eevy bleef koppig volhouden. Ze bleef staan waar ze stond en durfde niet op of om te kijken. Ze wist niet hoe ze zou reageren als ze hem zag. Ze hoopte dat hij het niet was, omdat ze bang was dat al haar gevoelens als een bom zouden ontploffen.</sub>

|| Back in the past ||

Met zijn kop laag en gebogen, en samen geknepen ogen trotseerde hij de rukwinden die over de sneeuwvlakte trokken. Kolkende vlagen sneeuw stoven op hem af. Zijn zoektocht naar een schuilplaats zette hij koppig verder. Bij elke stap die hij nam zakte zijn poten voor de helft door de sneeuw, het vertraagde zijn tempo lichtelijk. Nu en dan sprintte hij een paar kilometers. Vaag kwam een herinnering bij hem op, maar die drong zich al snel terug naar de achtergrond. In de verte zag hij een een steile helling, ergens halverwege lag de opening van een grot. Een kleine grijns sierde zijn zwarte lippen, hij was wel toe aan rust en een droge plek. Hij dwaalde nu al 3 manen lang doelloos rond, van gebied tot gebied en zo verder naar een ander land. Hij werd zelden opgemerkt, hij kwam en ging als een zuchtje wind. Het enigste dat zijn aanwezigheid ooit bewees was het nare gevoel dat je bekroop van zodra je te dichtbij was, en je de dood kon ruiken. Natuurlijk gold dit gevoel alleen voor al de goedzakjes op de aarde, vaak roken ze dan ook hun eigen dood. Het geschraap van zijn nagels over de stenen grond, kondigde zijn aankomst aan in de ruime grot. Verstijfd bleef hij een paar seconde in de opening staan, hij had een déjà vu. Langzaam schuifelde hij verder naar binnen, zijn ogen hadden zich kort gesloten terwijl hij de geuren in opperste concentratie in zich opnam. Een oude geur heel oude.. had hem in de ban. Het duurde even voor hij doorhad dat het een vermengde geur was, 2 geuren die een waren. Zijn eigen geur vermengd met die van haar... Zijn ogen opende zich, ze leken in verte te staren. Twee zwarte poelen met een overvloed aan emotie's. 'Vliegensvlug sprong hij op de witte teef af met kristalblauwe ogen, hij gaf haar zelf niet de tijd om op zijn gesproken woorden te reageren. Hij belande zwaar op haar rug en verloor geen tijd, behendig klauwde hij zijn nagels door haar witte vacht recht in haar vel om grip op haar te hebben. Zijn tanden wisten haar nekvel te vinden waar hij zich in vastbeet. Met een ruk van zijn eigen kop, trok hij de hare hardnekkig naar achter. Hij liet pas los toen hij de roestige smaak van haar bloed proefde. Snel sprong hij bij haar vandaan. Op een meter van haar af bleef hij staan, zijn nagels schraapten over de stenen grond van de grot toen hij neerkwam. Onbewust likte hij haar bloed van zijn lippen af die met kleine beetjes uit zijn bek vloeide. Vaag glimlachend keek hij haar aan. Nu was het haar beurt.' De herinnering aan hun eerste ontmoeting spookte door zijn hoofd. Zittend keek hij de grot eens rond. Hij besefte nu pas waar hij was. Souls Peak in Serigala.

Zijn adem kwam met kleine dampende wolkjes naar buiten. Hij zette zijn poten stevig schrap, waarna hij de kloof afdaalde. Het was hier niet zo koud vergeleken met de andere gebieden, de winter was in aantocht. Hij merkte het niet alleen aan de temperatuur, maar ook aan de vele kale bomen en hoe prooi met de tijd schaarser werd. Een volledige maan was verstreken sinds die nacht in de grot van Serigala. Renier was toen gaan beseffen wat hij miste in zijn leven. Plots waren al die maanden van rondtrekken hem duidelijk, ze waren niet langer meer doelloos in zijn ogen. Onbewust was hij de hele tijd naar haar opzoek geweest, hij was gewoon te trots geweest om dat aan zichzelf toe te geven. Ze had hem gekwetst door zomaar te vertrekken zonder meer. En omdat hij niet aan 'Emotional shit' deed volgens hem, had het weer zolang geduurd voor hij doorhad dat het hem wel degelijk iets deed dat ze hem had verlaten. Geluidloos kwam hij tot een halt. Zijn donkerbruine ogen volgden elke beweging die de witte gedaante helemaal beneden in de kloof maakte. Renier kwam pas terug in beweging toen ze zich voorover boog om van het lauwe water te drinken. Hij kon onopgemerkt benden in de kloof geraken, pas dan keerde de wind en droeg ze zijn geur haar richting uit. Het feit dat ze niet eens naar hem omkeek, krenkte zijn trots. Hij benaderde haar van vanachter, om uiteindelijk om haar heen te lopen en naast haar te gaan staan. met een verharde blik keek hij voor zich uit, hij wou niet opzij kijken. Als hij dat zou doen, zouden zijn gevoelens de overhand nemen. 'Waarom..' was het enigste woord die hij over zijn lippen kreeg, meer kon hij niet. 'Waarom ben je bij me weggegaan?' hij kon zichzelf er niet toe zetten de volledige zin uit te spreken. Hij wist dat zijn stem dan verstikt zou zijn met de emotie's die hij voelde; woede, spijt, verdriet en liefde. Hij had er nu al moeite mee om zijn stem koud en afstandelijk te laten klinken.

_{Ze hoorde hoe zijn poten dichterbij kwamen. Een ondragelijk gevoel bekroop haar. Ze had zin om keihard weg te rennen zonder ook maar één keer om te kijken, maar aangezien ze in een kloof waren ging dat moeilijk. Je kon wel weg rennen, maar ontsnappen kon je hier moeilijk. De rotsen waren stijl en glad waardoor klimmen moeilijk ging. Ze zat als een rat in de val. Ze hield haar adem zonder te weten in. Ze wist niet wat ging komen, maar ze zou het over zich heen laten komen. Ze zette haar verstand op nul en liet haar lichaam doen wat het wou. Ze zou er snel genoeg achter komen hoe dit ging uitpakken.
Via haar ooghoek zag ze hoe Ren naast haar verscheen. Haar ogen waren nog steeds naar voren gericht, maar zonder het echt te merken hielt ze al elke beweging van Ren in de gaten. Hij ging naast haar zitten, maar keek net zoals zijzelf naar voren. 'Waarom..' Was het enigste wat Ren zei. Het klonk koud en afstandelijk. Eevy maakte de mogelijke zin in haar kop af. Het ging automatisch ,voordat ze er erg in had. Ze wou geen antwoord geven: was te bang voor zijn reactie. Eevy liet haar kop ietwat zakken en liet zo haar blik op de goudbruine grond vallen. "Waarom ben je hier?" vroeg Eevy net zo kil, koud en afstandelijk als Ren had gedaan. Ze vond het knap van zichzelf dat ze het kon, dat het kistje nog niet was open gesprongen. Ze had het kennelijk erg goed dicht gemetseld, misschien iets té goed. Ze had geen flauw idee dat het ernstige gevolgen zou kunnen hebben. Stiekem vroeg Eevy zich af hoe Ren zich voelde. Was hij erg gekwetst toen Eevy weg was gegaan? Of had hij Eevy snel kunnen vergeten en was het wraak waar hij nu op uit was? Was hij boos? Verdrietig? Misschien wel blij? Eevy schudde lichtjes haar kop. Ze wou daar niet aan denken. Ze zette een paar stappen naar voren, waarna ze zich naar Ren toe draaiden. Om een of andere manier kreeg Eevy het voor elkaar om Ren aan te kijken zonder helemaal over te lopen van emotie's. Ze keek hem afwachtend aan. Ze wachtte immers op antwoord. Ze was misschien niet netjes geweest om geen antwoord te geven op zijn vraag, maar zij was tenminste diegene geweest die haar vraag wel had afgemaakt. Natuurlijk wist Eevy dat ze het vies speelde. Dat het laag was wat ze deed, maar ze was te koppig om daar nu aan toe te geven. Zoals altijd.}

_{'Waarom..'. Zijn trotsheid vertikte het simpelweg om emotie te tonen. Hij deed kil en afstandelijk. Maar hij wist dat 1 misstap de hel zou doen losbarsten. Hij wist niet hoe het bij haar zat, maar het weinige geduld die hij had stond op de rand van de afgrond. Eevy liet haar kop wat zakken en keek zijn de grond voor haar poten. Ondanks dat hij haar nog steeds niet volledig opnam, hield hij haar in de gaten vanuit zijn ooghoek. De stilte woog zwaar. De drang om een antwoord uit haar te dwingen was groot. Net toen hij dacht dat hij haar zou aanvliegen, zei ze iets dat hem bijna uit zijn vel deed springen; "Waarom ben je hier?". Ook haar stem liet ze kil en afstandelijk weerklinken. Zijn flanken trilden kort uit verbeten woede, het was amper zichtbaar net als de opborrelende grauw die werd tegengehouden voor hij kon ontsnappen uit zijn bek. Hij had moeite met zijn temperament, elke spier spande zich verwerend op in zijn lichaam wat hem een hardnekkige pijn bezorgde. Maar de pijn leed hem van haar en zijn gevoelens af. Plots zette Eef een paar passen in zijn richting, en draaide zich zo dat ze hem kon aankijken. Met een verharde blik, keek hij terug naar haar. Hij wist dat ze een antwoord verwachtte. Maar hij kon dit verdraaid spelletje ook. 'Had je liever gehad dat ik niet gekomen was?' vroeg hij haar met een bijtende ondertoon, hij wende zijn donkerbruine ogen geen seconde van af. Hij wist dat het smerig van hem was om haar vraag met een vraag te beantwoorden, maar nogmaals was hij te koppig om als eerste te bezwijken. Net als zij dat ook was besefte hij, maar ze kon het hem niet kwalijk nemen. Zij was met dit begonnen, nu zouden ze het afmaken. Ren besefte opeens ook dat ze eigenlijk veel gemeen hadden, dat was ook de reden dat het zo vaak botste tussen hun karakters.}

_{Toen Eevy de vraag had gesteld, merkte ze dat Ren moeite had om zijn temperament onder dwang te houden. Ze stond op om zich vervolgens helemaal tot hem te wenden en hem afwachtend aan te kijken. Ze wachtte op antwoord. Maar het was dom om zo te denken. Ze kende hem langer dan vandaag, maar ze had alle herinneringen en gevoelens voor hem weg gestopt. 'Had je liever gehad dat ik niet gekomen was?' vroeg Ren met een bijtende ondertoon aan Eevy. De ondertoon sneed in haar en deed haar een paar seconde bezwijken, maar toen ze dat besefte herstelde ze zich al snel weer. Hij ging het net zoals haar spelen; laag en zwak. Eevy keek hem even voor een tijdje met een kille en nietszeggende blik aan, waarna ze grijnsde. In haar werd het kistje met emotie's al geopend. De herinneringen vloeide door haar heen, maar je kon er niks van merken aan de buitenkant. Ze leek gewoon dezelfde Eevy. Ze had een masker opgezet. Zodat Ren boos op haar kon worden en zijn emotie's naar haar toe kon uitten. Eevy zou doen alsof het haar niks scheelde en vervolgens zou hij weg gaan. Het deed haar veel pijn toen ze dat idee kreeg, maar het deed haar nog meer pijn om hem nogmaals te verliezen. Als hij weg zou gaan. Was hij van haar verlost. Kon hij nog verder gaan. Hij stond te dicht bij Eevy. Hij moest een paar stappen terug doen. Niet dat Eevy het niet leuk vond dat hij dichtbij haar stond. Nee. Ze hield nog steeds van hem, met haar hele hart en ziel, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om hem te verliezen als ze verder ging met haar zoektocht. Dus het enigste wat ze kon doen, was Ren boos maken en hem zo laten verdwijnen. Eevy was vastberaden met dat besluit. Ze hief haar kop wat en keek hem doordringend aan. Ze boorde haar ogen in de zijne, niet op een lieve manier. Nee, meer op een dominante manier. "Wil je het antwoord daarop wel weten?" vroeg ze met een zoete stem, die duidelijk nep was. Ze grijnsde. Ja, ze ging spelen met zijn gevoelens. Het zal allemaal gaan zoals ze het wou hebben, maar toch voelde ze bij die gedachtes nog de onbegrijpelijke leegte.}

<sub>'Had je liever gehad dat ik niet gekomen was?'. Zijn woorden en toon leken haar het ene moment wat te doen, maar al snel kon ze zich herstellen. Het klein beetje macht die hij dacht dat hij over haar gevoelens had verdween weer. De teleurstelling onderdrukte hij. Als zij het zonder gevoelens ging spelen, dan hij ook. Hij was ooit harteloos geweest, en oude gewoontes vergaan nu eenmaal niet hij kon makkelijk weer de gevoelens knop omschakelen. Maar wat hij vergat was dat zij de degene was geweest die zijn koud hart had doen ontdooien. Uiteindelijk keek ze weer naar hem op, doordringend boorde ze haar kristal blauwe ogen in zijn bruine. Er was niks zachts aan de blik die ze hem gaf, dominantie straalde ervan af. Eevy's plotse verandering van aanpak, zorgden ervoor dat hij van streek werd. Zijn zelfbeheersing vervaagde langzaam. "Wil je het antwoord daarop wel weten?". Zijn ogen laaide vervaarlijk op, en zijn hele houding straalde pure vijandigheid uit. Een lage diepe grom weerklonk in de kloof. Kort ontblote hij zijn hoektanden bij het grommen. Maar al snel zakten zijn lippen weer op hun plaats, en alsof er niks was gebeurt werd zijn hele houding vervangen. Zijn uitdrukking bleef hard, maar er lag een vreemde glans in zijn ogen. Zonder aanleiding begon hij te lachen, het geluid klonk niet vals maar toch kon je merken dat het niet volledig oprecht was maar eerder doortrapt. Hij nam een gevaarlijke stap naar voren, en keek op haar neer. Snel deed hij nog een nieuwe stap naar voren, hij wist verdomd goed dat dit juist was wat ze niet wou hebben. Ze wou hem niet dichtbij, net als hij haar ooit ook niet dichtbij had gewild. In die periode had hij zichzelf niet vertrouwd in haar buurt. Maar als ze dacht dat ze zo makkelijk van hem zou afkomen, dan had ze het goed mis. Hij zou zich niet zo makkelijk laten afschepen. Zijn snuit raakte bijna de hare aan, zo dicht stond hij bij haar. 'Zeg het dan,..' sprak hij half dreigend half uitdagend, 'Zeg me dat je liever had gehad dat ik je niet achterna was gekomen, en je me nu niet wilt zien.'. 'Ik beloof je plechtig dat dit dan ook de laatste keer zal zijn dat je me zult zien,' snauwde hij er nog achterna, hij speelde het opnieuw vals en hard. Hij gaf haar haast geen keus. 'Zeg het!' grauwde hij nogmaals dreigend in haar gezicht. Hij was altijd meester geweest in het verdraaien van andermans spelletjes, hij zorgde er altijd voor dat het uitpakte in hun nadeel en zijn voordeel. Maar dit maal was het niet perse vals bedoelt.. Hij wou haar gewoon niet opnieuw verliezen. En al was dit niet de beste manier om haar dat duidelijk te maken, hij zag geen andere.

~Drama x'3</sub>