FENRIR

Nog nooit had hij zo iets moois gezien. Normaal had Fenrir nooit echt het geduld en de intresse om naar iets te kijken zoals het noorderlicht. Maar dit was oog verblindend, en hij moest er gewoon naar blijven kijken. Zelfs knipperen was onmogelijk. Fenrir liet zich ongecharmeerd op zijn achterste neerploffen, zijn kop omhoog strijkend naar de maan die samen blende met het Noorderlicht. Fenrir kon een stuk of 7 verschillende kleuren opnoemen die de lucht deden vullen. Als golven maar dan mooier en zonder enig geluid. Hij realiseerde zich dat stilte zo ook wel heel aangenaam kon zijn. Het werkte op zijn rust, wat bijna nooit voorkwam bij Fenrir die als het aan hem lag de hele dag door gek werd van de gedachte over hoe andere over hem dachten. Fenrir draaide zich om en liet zich op zijn rug vallen, zijn pootjes rustend op zijn buik kijkend naar de avondlucht. Hij zag er wat klunzig en dom uit, maar dat waren dingen die Fenrir nog niet doorhad. Zo jong en nog zoveel te leren, de wereld was groot en vol met avonturen. Na een tijdje kijken begonnen zijn oogleden zwaar te worden, en voordat hij er erge in had viel hij in slaap. Zijn helder blauwe ogen sloten zich, en hij rolde zich op tot een balletje. Best riskerend slapen op een plek als deze. Want Fenrir bevond zich niet op een bepaald veilige plek. Nee verre weg van dat, hij bevond zich op een besneeuwde berg, het had hem ook heel wat klimwerk bezorgd om op de plek te komen waar hij zich nu bevond. Maar het was hem gelukt, en daar ging het toch uit eindelijk om. Want Fenrir was geen onnozele pup, hij mocht dan wel totaal geen opvoeding hebben gehad. Want dicipline ontbrak bij hem zeker. Maar Fenrir wist goed voor zichzelf te zorgen. Hij kon jagen op klein wild, had de bouw de vacht en het vet om de strenge winters te overleven. En had de juiste houding om niet levend gevild te worden door volwassen wolven ouder dan hem. Dus alles was er, maar Fenrir was nog jong en had totaal geen levenservaring op kunnen doen doordat het ouderschap hem achter had gelaten voor wat het was. Hij was een soort van verwilderd kind, alleen en verlaten. Fenrir maakte het weinig uit, wat bij veel dingen zo was. De pup slaakte een slaperig zucht, en dwarrelde verder weg in dromenland. Opgerold op een kleine berg omtrek bedekt met sneeuw.

FENRIR

De slaap had de overhand genomen, en Fenrir was onbereikbaar verdwenen in nachtmerries en dromen. Verdwenen in een andere werkelijkheid. Want dat was voor Fenrir realiteit, soms was hij zo verdwenen in zijn eigen wereld, dat het leek alsof hij ergens anders was. De jonge wolf maakte een brommend geluid, zijn ogen waren gesloten en zijn oren hingen slapjes over zijn ogen. Af en toe bewoog hij wat, maar daar bleef het dan ook bij. Maar Fenrir was niet gek, en had ondanks zijn diepe nacht rust alles haarscherp in de gaten. Toen een geur van wolf zijn neus bereikt had schoten zijn ogen open, echter bleef hij roerloos stil liggen als een blok ijs op de grond toen hij poten hoorde naderen. De pup hielt zijn adem in, en durfde zich niet te verroeren. Misschien was er dan een kans dat de wolf of wat dan ook hem niet zo zien. Maar te laat was te laat, en dat had hij maar al te goed door. Fenrir kon letterlijk de ademhaling van de wolf in nek voelen, een gevoel dat hij nooit zou vergeten. Alsof er een scherpe koude nagel langs zijn ruggengraat heen gleed, de pup rilde en wachtte op de pijn die hij had verwacht, tanden die hem bij zijn nek zouden grijpen, om een einde aan zijn leven te hebben maken, maar in tegen stelling tot dat voelde hij hoe iets naast hem neerplofte. Niets bedreigend, maar ongezien. Toen Fenrir een zachte stille ademhaling hoorde, werd zijn hartslag iets rustiger. Langzaam bracht hij zijn kopje omhoog, en bekeek hij de kleine zwarte pup die naast hem zat voorderest bleef zijn lichaampje opgerolt liggen. ’Uhm hallo?’ Zijn stem onzeker en bang. Bang voor wat gaan komen zou, hoe dan ook een verandering in zijn leven. Dat was zeker, hij voelde het gewoon. Deze pup zou zijn leven een draai geven, hem een andere richting geven in het leven. Positief of negatief. Fenrir wist haast wel zeker dat ook deze vreemdeling hem zou afblaffen en mentaal nog kleiner zou maken. Een wat zenuwachtige zucht ontsnapte tussen zijn tanden door, waarna hij langzaam overeind kwam om ook te gaan zitten.

FENRIR

Even dacht hij dat hij naar zijn eigen weerspiegeling in het water keek. Gek genoeg was er geen water. Misschien werd hij gek, en begon hij een tweede persoonlijkheid te zien. Maar toen de pup voor hem opsprong wist hij dat het niet zo was, gelukkig. Fenrir dook wat in elkaar toen de pup opsprong en wild om zich heen keek. Zag ze hem dan niet? Hij stond pal voor haar, hij mocht dan wel zwart zijn, maar zijn ogen moesten toch wel opvallen? ’Wie is daar?’ Fenrir begreep het niet, zijn hart bonkte in zijn keel. Niet wetend hoe hij om moest gaan met deze situatie. Toch bleef hij haar aankijken. Plots leek ze hem te zien, waarna ze op hem af kwam gelopen met een kwispelende staart. Fenrir keek wat onzeker, maar besloot ook maar te kwispelen als begroeting. ’Haaii. Mijn naam is Lilith en de jouwe?’ Zijn gedachtes sloegen op hol, wat moest hij zeggen? Natuurlijk gewoon erop in gaan, maar dit was iets wat hij nog nooit had meegemaakt. Dat iemand zich voorstelde, en naar zijn naam vroeg. ’Uhm.. Fenrir’ Sprak hij kort, met een zacht stemmetje. Ze plofte vlak voor hem neer, Fenrir schuifelde wat naar achter. Ze leek duidelijk op haar gemak, niet dat Fenrir haar ooit wat zou aandoen. Maar als hij in haar schoenen stond zou hij toch wat meer op zijn hoede zijn geweest. Net zoals hij nu was. Fenrir zijn kop dook wat weg toen ze zich uitschudde. Door de zenuwen likte hij met zijn tong over zijn neus. ’Wat doe jij hier zo alleen?’ Fenrir slikte. ’Uh.. Niks.. niks. Ik.. ‘ Hij struikelde over zijn woorden. Wat vermoeit slaakte hij een zucht. ’Ik ben hier gewoon’ Wat was dat nou voor dom antwoord. Fenrir kon zichzelf wel voor zijn domme kop slaan. ’Jij?’ Vroeg hij zachtjes.

FENRIR

De onzekerheid nam weer de overhand. Alweer. Verdomme. Fenrir zakte bij iedere onverwachte beweging van de vreemde pup in elkaar. En waarom? Simpelweg omdat hij altijd mishandeld is geweest, door zijn ouders, maar ook door vreemdelingen. Misschien lag het wel aan hem, had hij een bepaalde uitstraling die andere niet konden waarderen. Die gedachte bleef hangen, het lag allemaal aan hem. Hij was het leven niet waardig, hij kon beter als boom ter wereld zijn gekomen. Dan was het allemaal wat makkelijker en gunstiger geweest. Maar die keuze had je niet voordat je ter wereld werd gebracht, het ging zoals moeder natuur het wou. Al had moeder natuur een enorme fout gemaakt om zo’n mislukkeling als hem op de wereld te brengen. Zijn ogen keken wat onzeker weg, maar nadat zijn blik over de hare gleed zag hij de teleurstelling in haar blik. Waarschijnlijk door het feit dat hij afstand had genomen van haar vriendelijkheid, simpelweg omdat hij het niet gewend was zo behandeld te worden. Hij had spijt van zijn reactie, door haar gezicht zo te zien deed hem pijn. Al helemaal nadat ze net als hem eerder, afstand van hem nam. Zijn ogen stonden droevig. ’Wat ik hier doe? Hmpfhh...’ Zijn oortjes krabbelde wat naar voren. Het was fijn om naar haar stem te luisteren, hij werd er rustig van. Haar blik was doordringend wat er voor zorgde dat hij haar niet kon aankijken. ’Knight, mijn broer kwijtgeraakt’ Ze had een broer. Zijn hart bonkte in zijn keel, als haar broer hem zo zag met zijn zusje was hij er waarschijnlijk geweest. Ze haalde haar schouders op. Fenrir keek kort weer naar haar, zijn ogen in de hare. Ze had iets, iets wat zijn interesse trok en waarom hij allang al niet weg was gegaan. ’Zeg eens..’ Zijn ogen daalde neer. ’Vind je me echt zo eng? Ik bedoel je lijkt anders niet echt vrolijk te zijn dat ik hier ben’ Fenrir keek omhoog, en knikte hoofdschuddend. ’Nee dat is het niet.. Het ligt aan jou.. ik’ Weer kwam hij niet uit zijn woorden. Hij kon haar niet vertellen waarom hij zo deed, dat begreep ze toch niet. Haar ogen gingen gesloten, dat moment gebruikte Fenrir om haar aan te kijken. Niet in haar ogen. ’Ik kan ook wel gaan als je dat liever hebt hoor. Ik wil je namelijk niet bang maken of iets in die richting’ Fenrir veerde overeind, ’Nee wacht! Niet gaan’ Blafte hij zachtjes. Hij wou niet dat ze wegging. [b]’Ik ben niet bang, het spijt me dat ik zo doe...’[/i] Mompelde hij, waarna hij een stapje dichter bij haar zette. Haar blik was nieuwsgierig op hem gericht. Voor even bleef ze hem aankijken. Hopelijk vergaf ze het hem, en zou ze niet verder vragen waarom.