Met rustige, gecontroleerde passen liep de gespierde reu door het dicht begroeide bos heen. Hoewel hij misschien niet zo heel erg groot was, was Reganto wel heel erg gespierd. Maar dat mocht ook wel, naar jaren trainen. Hij had zijn spieren eerlijk verdiend, droeg ze dan ook met trouw mee. De grond onder zijn voeten voelde warm en drassing, alsof het net warme regen geregend had. En eigenlijk zou het de reu niks verbazen als dat wel zo was. In zijn weg naar een goed thuis, een plek waar hij zijn simpele leven kon slijten, was hij van alles tegen gekomen. Echt weinig kon deze macho nog verbazen. Zijn bruine kijkers gleden rustig over de omgeving, namen elk klein detail in zich op. Aangezien Reganto's reuk slecht was, waren zijn andere twee zintuigen veel beter ontwikkeld. Zo had hij een betere zicht en gehoor dan een normale wolf, waardoor hij bijna elk detail zag. Hoe klein en onduidelijk het ook was. Vooral zijn gehoor was heel erg verbeterd, wat ook wel nodig was om te overleven. Hij kon een andere wolf of iets nu natuurlijk niet ruiken, wat nog wel eens een probleem was. Ook met jagen was dat pittig, hoewel hij een goeie jager geworden was. Zodra zijn gehoor iets had opgevangen, werden zijn witte oren met een ruk omgedraaid. Niet veel later volgde ook zijn kop waarbij zijn bruine kijkers rond gingen. Het geluid nam aan en kwam dichterbij. Omdat hij niet kon ruiken wat het was, maakte hij zijn houding automatisch dominant en stelde hij zich stoer op. Reganto was dan misschien niet heel erg groot, door zijn enorme spier massa zag hij er toch wel indrukwekkend uit. Andere reuen maakte dan wel meer indruk, hij voelde zich op dit moment heel stoer. Zodra het geluid dichterbij kwam en meer op geritsel begon te lijken, kon hij vast stellen dat het een klein iets was. Niet heel veel later kwam er dan ook een vogeltje langs de bomen gevlogen en kort grijnsde hij. Rustig kwamen zijn poten weer in beweging en maakte hij zijn weg verder af. Waar hij precies naar op weg was wist hij niet, interesseerde hem ook niet. Hij zag het wel, hij maakte zich er niet echt druk om. Waarom zou hij ook? Het ging lekker zo, hij kon lekker zijn eigen ding doen en zag wel wie zijn pad kruistte. Stiekem hoopte hij een leuke teef, want hij was en bleef nou eenmaal een macho.

Open voor drie anderen ;3 Beetje slecht sorry, moet nog inkomen

<sub>Met trage passen liep Beyalinn door het warme gebied. Haar kop hing laag en haar ogen verveeld. "ZO SAAI!" riep ze verontrustend, waarna ze eens tot een halt kwam. Ze was al een paar dagen aan het rond lopen in dit bos. Ze was opzoek geweest naar wat avontuur om te beleven. Ze bleef een pup en wou dus altijd nog spelen en dingen beleven en ontdekken. Ze zuchtte gefrustreerd. Ze dacht nog zo hier in dit tropisch regenwoud iets te ontdekken, maar het enigste wat ze ontdekte was warmte, zweet en honger. Er waren hier geen kleine knaagdieren die ze kon vangen, hoogstens een muis, maar daar zat ook niet al te veel vlees aan.
Ze richtte haar blik naar boven. De lucht was nauwelijks te zien. Het was voor een grootste gedeelte bedekt met een bladerdak van de lange hoge bomen. Ze zuchtte nogmaals. Haar oren flikkerde en ze meende poten te horen. Haar ogen fonkelde even kort van hoop. Zou er dan toch eindelijk iemand zijn waar ze even kort mee lol kon trappen. Ze snoof de geur grondig op. De lucht was warm en vochtig, maar bracht nu ook een geur met zich mee. De geur van een reu. Haar kop hief ze nu omhoog en in een klein drafje trippelde ze erheen. Achter een paar grote varens bleef ze staan. Al snel zag ze de reu. Meteen vielen de spieren bij hem op. Ze keek toe hoe hij zich groot maakte. Beyalinn trok kort een wenkbrauw op. Het leek alsof hij in de spiegel keek en zijn spieren aan het showen was aan zichzelf. Toen een vogel langs hem vloog, liet hij zijn houding weer varen. Oké, dat was raar. Ze liet haar gezichtsuitdrukking varen toen ze nog een wolf rook. Een teef om precies te zijn. De teef liep op een elegant loopje richting de wolf. Ze showde duidelijk haarzelf af en vroeg kennelijk om aandacht. Beyalinn zag hoe ze de reu groette en zichzelf vervolgens voorstelde en zijn naam vroeg. Beyalinng grijnsde, waarna een geniepig gegrinnik te horen was. Ze trippelde langs de varens en kwam ze tevoorschijn. Op een overdreven elegante manier liep ze richting de reu toe. 'goedemiddag' zei Beyalinn overdreven aardig tegen de reu. 'Ik ben Taila. En jij?' ging Beyalinn overdreven verder. Vervolgens schoot ze in de lach. Ze vond zichzelf weer eens hilarisch. Ze keek eens naar de teef die dus Taila heette. "Sorry mop, niet te persoonlijk nemen. T'is gewoon hilarisch," sprak ze naar de teef, waarna ze zich echt tot de reu richtte. Ze klauterde op de reu. Ze zette soms haar nagels in zijn vel om wat meer grip te hebben en beter op de rug van de reu te komen, maar daar zou hij wel tegen kunnen aan zijn spieren te zien. En anders was hij wel heel erg. Eenmaal op zijn rug aangeschoven schoof ze wat naar voren en ging op zijn nek liggen. Haar kop rustte nu op zijn kop en de rest van haar lichaam op zijn nek. "Dus hoe is het ermee?" vroeg ze nonchalant.

OOC: Sorry kon het niet laten >3</sub>

_{De natte grond die zich tussen zijn nagels drongen, voelde vies en warm. Reganto maakte zijn poten eigenlijk liever niet zo vies, nat of iets in die trent. Misschien was hij een tikkeltje ijdel. Misschien wel meer dan een tikkeltje, maar de reu had er geen problemen mee. Beter goed verzorgd, dan vies en slordig. Vond hij, tenminste. Zijn gespierde lichaam spande aan bij elke stap die hij zette en zijn bruine kijkers gleden rustig over de omgeving heen. Het beviel hem wel, hier in Hurricane. Het was anders dan waar hij vandaan kwam, maar zeker niet slechter. Misschien zelfs wel beter. Het duurde niet heel erg lang of een geluid lieten zijn vliezen trillen. Kort liet hij zijn kop in de richting van het geluid komen, maar al snel ging hij er weer van uit dat het om een vogeltje ging. Rustig zette Reganto zijn poot weer verder, groeven zijn nagels diep in het drassige zand gemixt met mos. Zijn staart hing simpel achter zijn lichaam, waarvan zijn puntje zachtjes heen en weer ging. Maar het geritsel bleef aanhouden, en het duurde dan ook niet heel erg lang of een teefje kwam langs de bomen elgant op hem afgelopen. Rego wende zijn kop richting de wolvin en moest toegeven dat zijn uitzicht hem beviel. Al was hij gauw tevreden te stellen. Een kleine, charmante grijns sierde rond zijn lippen en zijn staart, die eerst gewoon rustig hing, zwiepte nu uitdagend heen en weer. 'Goedemiddag' zei de teef vrolijk, waarbij Reganto zijn kop iets scheef hield. Hij probeerde de teef te pijlen, waarbij hij haar rustig in zich op nam. Ze ging zitten, alsof ze hem elke dag tegen kwam en zich totaal op haar gemak bij hem voelde. Misschien voelde ze dat ook wel, al snapte hij niet goed waarom. Hij kon een vies reutje zijn, die hele andere plannen met haar had dan een gezellig gesprekje. 'Ik ben Taila. En jij?'  Rego hief kort zijn kop op, maakte een sierlijke draai en liep rustig haar kant op. "Hallo, Taila." Hij sprak haar naam met een brits accent uit, aangezien hij die had. Daardoor klonken de dingen meestal wat deftiger. Maar om verder met de teef in gesprek te gaan kon niet, aangezien een klein wollig ding hun ontmoeting kwam verstoren. Verbaasd keek de reu naar de pup, alsof hij nog nooit zo iets kleins gezien had. Vervolgens ging zijn blik verbaasd naar de teef. Hij concludeerde dat deze pup van haar was, aangezien hij geen bezorgde moeder ergens zag. De pup liep overdreven elegant en liet Rego breed grijnzen. 'goedemiddag' Alles ging overdreven, de pup probeerde duidelijk Taila na te doen. 'Ik ben Taila. En jij?' Vervolgens schoot de pup hard in lachen uit en ook Rego moest kort grinniken. Zonder enige twijfel kwam de pup zijn kant op gelopen en klauwterde ze op zijn rug. Wat verbaasd liet hij het toe, aangezien hij altijd al een vader gevoel gehad had. Hij hoefde maar naar die kleine dingen te kijken en een knop draaide bij hem om. Haar nagels drukte in zijn vacht, maar echt zeer deed het niet. Eenmaal op zijn rug ging de pup liggen, haar kop op de zijne. Nog steeds grijnsde Rego, liet de pup lekker liggen. "Dus hoe is het ermee?" vroeg ze nonchalant. De reu keek vragend naar de teef. "Is dit jou kleine?" Door zijn slechte reuk had hij niet gemerkt dat een eindje verderop nog een teef zat. Misschien was dit wel zijn geluks dag, twee teven en een pup die gezellig op bezoek kwamen. Dit streelde zijn macho gedrag natuurlijk eennorm, en dan te bedenken dat hij de tweede teef niet eens op gemerkt had.}